قلم رنجه

...با تمام وجود به چشمانش نگاه می‏کنم.
منتظر کلامی که از زبانش جاری شود.
زبانش را حرکت می‏دهد.
چشمانش را می‏بندد - چشمانم را می‏بندم
تمام ذرات وجودم می‏لرزد. برای شنیدن صدایش لحظه‏شماری می‏کنم.
خوب گوش می‏دهم. با تمام وجود.

اما باز هم صدایی نمی‏شنوم!

قلمم باز هم سکوت کرده است. نمی‏دانم بهای چه چیزی را می‏دهد. اما خاموشی را به روشنی ترجیح داده‏است!

باز هم سکوت....

همه‏ی کلمات در گلویش خفته‏اند و هنوز زمان بیداری نرسیده‏است.
اما، بیدار می‏شود، چون من می‏خواهم....!

اینجا.نوشت: برای میهمانی آماده شده‏اید؟!